April 10, 2011

மகிழ்வான வாழ்க்கை ...



ஒப்பிடுதல்

ஒப்பிடுதல் என்பது மனித வாழ்வுடன் சேர்த்து பின்னப்பட்டுள்ளது என்று கருதுகிறேன். சமூகத்தில் பிறக்காமல் காட்டில் பிறந்து தனியாக வாழும் மனிதனும் ஒப்பிடாமல் வாழ மாட்டான். காட்டில் ஒரு இடத்திற்கு செல்ல பல வழிகள் இருந்தால், அதில் ஒரு வழியை அந்த சமூகத்தை பாரா மனிதனும் பிற வழிகளுடன் ஒப்பிட்டு தான் தேர்ந்தெடுப்பான். சாய்ஸில் ஒன்றை தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும் என்று வரும் போது, ஒப்பிடுதல் என்பது அதனுடன் சேர்ந்தே வருகின்றது.

ஒரே பொருள் பக்கத்து பக்கத்து கடைகளில் இருபது சதவீத விலை வித்தியாசத்தில் விற்கப்படுகின்றது என்றால், அதை நாம் ஒப்பிட்டு நமது தேர்வினை முடிவு செய்வோம். ஒரு விதத்தில் அறிவு என்பதே இது தான். முடிவில்லாமல் சாய்ஸ்கள் நம் வாழ்க்கையில் வந்து கொண்டிருக்கின்றன. சாய்ஸ்களின் கனம் மாறுபடுகிறது. சில சாய்ஸ்கள் நமது வாழ்க்கை ஓட்டத்தை பெருமளவில் திருப்புகின்றன, பெரும்பாலானவை மிக பெரிய மாற்றத்தை கொணர்வதில்லை. எவ்வாறு இருப்பினும் ஒவ்வொரு மணி நேரத்திலும் இடைவிடாது பல சாய்ஸ்களை நாம் எதிர்கொள்கிறோம். ஒப்பிடுதல் தான் நாம் எதிர்கொள்ளும் சாய்ஸில் ஒன்றை தேர்ந்தெடுக்க நமக்கு உதவும் காரணி. ஒப்பிடுதல் இல்லாமல் மனித வாழ்க்கை என்பதே இல்லை.

மகிழ்ச்சி

"நீண்ட மகிழ்வான" வாழ்க்கை, இதுவே வாழ்க்கையின் பொருள்/குறிக்கோள் என்று நான் கருதுகிறேன். "நீண்ட மகிழ்வான", என்பதில் உள்ள முதல் சொல் "நீண்ட". மனிதன் பணம் ஈட்ட துடிப்பது இதனாலே. பணம் வாழ்க்கையை நீடிக்க உதவும் உறைவிடம், உடை, உணவு, மருத்துவம் மற்றும் பல வசதிகள் பெற உதவுகின்றது. பணம் என்பது நமது உற்பத்தி திறனை பிற்காலத்திற்கு சேமித்து வைக்க உதவும் ஒரு கருவி. பின்னாளில் நம் உற்பத்தி திறன் குறையலாம், நமது உடல், மனதின் வலிமை குன்றலாம். இந்த பயத்திலிருந்து தன்னை விடுவிக்க தன் உற்பத்தி திறனை இப்போதே நிறைய சேமித்து வைக்க மனிதன் விரும்புகிறான். வலிமை குன்றும் காலத்தில் இந்த சேமித்த பணம் தனது வாழ்வை, நல் உடல்நலத்தினை நீடிக்க உதவ வாய்ப்பு அதிகம் என்பது இங்குள்ள கருத்து.

"நீண்ட மகிழ்வான", என்பதில் உள்ள இரண்டாவது சொல் "மகிழ்ச்சி". மகிழ்ச்சி என்பது மனதின் ஒரு நிலை. நீண்ட வாழ்க்கை அமைவதற்கான வாய்ப்பு அதிகமாக இருப்பது ஓரளவு மனதுக்கு மகிழ்ச்சியைக் கொணர்ந்தாலும், அது மட்டும் மனதின் மகிழ்ச்சிக்கு போதுமானதாக இருப்பதில்லை. ஒருவருக்கு மகிழ்ச்சி தரும் பொருள் இன்னொருவருக்கு மகிழ்ச்சி தருவதில்லை, ஒருவருக்கு மகிழ்ச்சி தரும் நிகழ்வு இன்னொருவருக்கு மகிழ்ச்சி தருவதில்லை. அதனால் இது மனதின் பார்வையை பொறுத்தது என்பது என் கருத்து. பார்வையை மாற்றுவதன் மூலம் மனதின் நிலையை மாற்ற இயலும். பார்வையை மாற்றுவது எளிதல்ல. நாம் சிறுவயதில் இருந்து பார்த்த சம்பவங்கள், அனுபவங்கள், நாம் நம்பும் கருத்துகள், நமது பிரிஜுடிஸ்கள், நமது தத்துவங்கள், நமது சிந்தனை என்ற பல நமது பார்வையை தீர்மானிக்கின்றது.

April 03, 2011

Sunday Morning ...

Leela, Mukundan, Udayan cleaning school bags.

Rohini doing some art work.

Cheran experimenting with paper plane he learned to make from Internet.


November 29, 2010

November 16, 2010

Story from ancient Jaina scriptures ....

(Story told by Rajneesh Chandra Mohan Jain ...)   

  In India it is believed that if somebody can become the emperor of the whole world he is called a chakravartin. The word chakravartin simply means ... CHAKRA means the wheel. In ancient India it was a way to avoid unnecessary fighting and violence: a chariot, a golden chariot, very valuable, with beautiful and strong horses, would move from one kingdom to another kingdom. If the other kingdom did not resist and let the chariot pass, that meant that kingdom had accepted the owner of the chariot as its superior. Then there was no need to fight.

This way the chariot would move, and wherever people obstructed the chariot, then there would be war. If the chariot was not obstructed anywhere, then without any war, the superiority of the king was proved: he become a chakravartin - one whose wheel has moved around and whom nobody has been able to obstruct. This has been the desire of all the kings, to become a chakravartin.

Certainly it needs more power than Alexander the Great had. Just to send your chariot ... it needs tremendous power to support it. It needs the absolute certainty that if the chariot is obstructed there is going to be a mass slaughter. It means the man is recognized already, that if he wants to conquer anybody there is no way to prevent him conquering you.

But it is a very symbolic way, more civilized than .... There is no need to attack, there is no need to start killing; just send a symbolic message. So with the flag of the king, the chariot will go, and if the other king feels that there is no point in resisting - fighting simply means defeat and unnecessary violence, destruction - he welcomes the chariot, and in his capital, flowers are thrown over the chariot.

This seems to be a far more civilized way than what the Soviet Union and America are going to do.

Just send a beautiful chariot - but that means your strength should be something absolutely certain to you; and not only to you, it should be certain to everybody else. Only then can such a symbol be of any help. So every king had the desire to become a chakravartin someday.

The story is that one man became a chakravartin - and it happens only once in thousands of years that a man becomes a chakravartin. Even Alexander the Great was not a world conqueror; there was yet much left unconquered. And he died very young, he was only thirty-three: there was not even time enough to conquer the world. What to say of conquering, the whole world was not even known. Half of the world was unknown, and the half that was known, even that was not conquered.

This man, of whom I am going to tell you the story, became the chakravartin.

It is said that when a chakravartin dies - because a chakravartin happens only in thousands of years, he is a rare being - when he dies he is received in heaven with great rejoicings and he is taken to a special place.

In Jaina mythology, in heaven there is a parallel mountain to the Himalayas. The Himalayas are just made of rocks and earth and ice. The parallel Himalayas in heaven is called Sumeru. Sumeru means the ultimate mountain: nothing can be higher than that, nothing can be better than that. It is solid gold; instead of rocks there are diamonds and rubies and emeralds.

When a chakravartin dies he is led to Sumeru mountain to engrave his name on it. That is a rare opportunity; that happens only once in thousands of years. Of course this man was immensely excited that he was going to write his name on Sumeru. That is the ultimate catalogue of all the great ones that have been, and will also be the catalogue of all the great ones who are going to be.

This emperor was becoming party to a lineage of supermen.

The gatekeeper gave him the instruments to engrave his name. He wanted a few of his men who had committed suicide just because their emperor was dying - they could not think of living without him. His wife, his prime minister, his commander-in-chief - all the great people who were around him, they all had committed suicide, so they had come with him.

The emperor wanted the gatekeeper to let them all come to see him engrave his name, because what is the joy if you go alone and engrave your name and nobody is there even to see? - because the real joy is that the whole world should see.

The gatekeeper said, "You listen to my advice, because this is my inherited profession. My father was a gatekeeper, his father was a gatekeeper; for centuries we have been gatekeepers to Sumeru mountain. Listen to my advice: Don't take them with you; otherwise you will repent."

The emperor could not understand, but he could not even go against his advice - because what interest could that man have in preventing him?

The gatekeeper said, "If you still want them to see, first go engrave your name; then come back and take them with you if you want. I have no objection even now if you want to take them, but just in case you decide not to, then there will be no place, no chance ... they will be with you. You go alone."

This was perfectly sane advice.

The emperor said, "That's good. I will go alone, engrave my name, come back, and call you all."

The gatekeeper said, "I am perfectly agreeable to that."

The emperor went and he saw the Sumeru shining under thousands of suns - because in heaven you cannot be so poor as to have just one sun - thousands of suns, and a golden mountain far bigger than the Himalayas - and the Himalayas are almost two thousands miles long! He could not open his eyes for a moment, it was so glaring there. And then he started looking for a space, the right space, but he was very much puzzled: there was no space; the whole mountain was engraved with names.

He could not believe his eyes. For the first time he became aware what he was. Up to now he was thinking he was a superman who happens once in thousands of years. But time has been from eternity; even thousands of years didn't make any difference, so many chakravartins had happened already. There was no space on that biggest mountain in the whole universe where he could write his small name.

He came back, and now he understood that the gatekeeper was right not to take his wife and his commander-in-chief and his prime minister and other intimate friends. It was good that they had not seen the situation. They would still believe that their emperor was a rare being.

He took the gatekeeper inside and he said, "But there is no space!"

The gatekeeper said, "That's what I was telling you. What you have to do is to erase a few names and write down your name. That's what has been done; my whole life I have been seeing this done, my father used to say this has been done. My father's father - none of my family have seen Sumeru empty, or any space ever.

"Whenever a chakravartin has come he had to erase a few names and write his own name. So this is not the whole history of the chakravartins. Many times it has been erased, many times it has been engraved. You just do your work, and then if you want to show your friends you can bring them in."

The emperor said, "No, I don't want to show them and I don't want to even write my name. What is the point? - someday somebody will come and erase it.

"My whole life has become utterly meaningless. This was my only hope, that Sumeru, the golden mountain in heaven was going to have my name. For this I have lived, for this I have staked my life; for this I was ready to kill the whole world. And anybody else can erase my name and write his.

What is the point of writing it? I will not write it." The gatekeeper laughed.

The emperor said, "Why are you laughing?"

The gatekeeper said, "This is strange, because this too I have been hearing from my grandfathers - that chakravartins come, and seeing the whole story, just turn back; they don't write their names.

You are not new: anybody having a little intelligence would do the same."

In this whole world what can you gain?

What can you take away with you?

Your name, your prestige, your respectability? Your money, your power - what? Your scholarship?

You cannot take anything.

Everything will have to be dropped here.

And in that moment you will understand that all that you possessed was not yours; the very idea of possession was wrong.

Without possessions, success, fame; who are you?

You are your name, you are your fame, you are your prestige, your power. But other than these, who are you?

September 15, 2010

அழகு ....













பார்ப்பவர் கண்ணில் தான் அழகு உள்ளது.

இதை விட ஒரு மனிதனுக்கு என்ன தேவை என்று எனக்கு தெரிவதில்லை.

August 09, 2010

Must be born this way ...

 

"You have style no one can teach. Must be born this way"

A beautiful emotion from "Joy Luck Club".


July 26, 2010

மெச்சூரிட்டி ...



Hang up philosophy
!


முகத்தை சலனமின்றி வைத்துக் கொண்டு, அளந்து வார்த்தைகள் பேசி, வாழ்வில் எந்த மகிழ்ச்சியும் நிலையானதல்ல என்பது போல்
எதிலும் பட்டும் படாமல் இருப்பது தான் மெச்சூரிட்டியா?! அல்லது இது போல் தத்துவம் பேசித் திரிவதா? அல்லது "என்னைய பாரு, என் திறமையை பாரு, நான் வானத்தை வில்லா வளைச்ச / வளைக்கப்போகும் வித்தையைப் பாரு" என்று தன் பெருமைகளை பல்லவி பாடி இருப்பதா?

July 25, 2010

சுதந்திரம் ...

The Cause is in my Will
சுதந்திரம் என்பது எளிதல்ல. சுதந்திரமாக இருக்கும் மனிதன் தனது முடிவுகள், செயல்கள், நம்பிக்கைகள் எல்லாம் தன் சுதந்திரத்தில் உருவானது என்று கருதுகிறான். பிறர் சொல்லுவதை கேட்டு நடக்கும் போது, அப்படி கேட்பது தன் முழு சுதந்திரத்தில் எடுத்த முடிவு என்று கருதுகிறான். அவன் பிறர் சொல்லியதை கேட்டு தவறு விளையும் போது கூட, "பிறர் சொன்னாலும் எனக்கெங்கே புத்தி போனது?" என்று தானே தனது செயல்களின் விளைவுகளுக்கு முழு பொறுப்பேற்கின்றான். ஏனென்றால் அனைத்து செயல்களும் தன் சுதந்திர எண்ணங்களால் விளைந்தவை என்று கருதுகிறான். கல்யாணத்தின் ஒரு பெரிய வசதியே தவறாகும் விளைவுகளுக்கு எல்லாம் நம் துணை தான் காரணம் என்பது போல் துணையை ஒரு லுக் விட்டுட்டு நம் மேல் ஒரு தவறும் இல்லை என்பது போல் அடுத்த விசயத்துக்கு போயிடலாம். உண்மையிலே சுதந்திரமாக உள்ள மனிதன் அப்படி தப்பிக்க முடியாது. விளைவுகளுக்கு பிறரை அல்லது சூழ்நிலையை பழிக்கும் மனிதன், பிறருக்கு மற்றும் சூழ்நிலைக்கு அடிமையே.

September 06, 2008

ஆசை, தோசை, அப்பளம், வடை

 

இன்று கமலின் காதலா காதலா படம் பார்த்தேன். ஏற்கனவே சில முறை பார்த்த படம் என்றாலும் கூட, கமலின் நகைச்சுவை படங்களை திரும்ப திரும்ப பார்ப்பதில் எனக்கு ஏனோ அலுப்பு தட்டுவது இல்லை. அதில் தொடக்கத்தில் ஒரு காட்சி வரும். "ஆனந்த விகடானந்தா" என்றொரு சாமியார் வருவார்.

சாமியாரின் பக்தர் கூட்டத்தினால் எற்பட்ட போக்குவரத்து நெரிசலில் சிக்கிய சௌந்தர்யா, அந்த சாமியாரின் பேச்சை கேட்கும்படி நேரிடும். அவரை கபடானந்தா என்று கிண்டல் செய்த சௌந்தர்யா, விகடானந்தா முடமாக இருக்கும் கமலை நடக்க வைப்பதை பார்த்து, விகடானந்தா பக்தை ஆக மாறி விடுவார்.

விகடானந்தா பின் தன் பக்தர்களிடம் சொற்பொழிவு ஆற்றுவார். அந்த காலத்தில் பெரியவர்கள் மூவாசையினை அடக்க சொன்னார்கள், ஆனால் அது பத்தாது நாவாசையினை அடக்க வேண்டும் என்பார் விகடானந்தா. தோசை நிறைய சாப்பிட்டால் வயிறு கெட்டு போயிடும், அதே மாதிரி தான் அப்பளம் மற்றும் வடை. இதனால் தான் நம் முன்னோர்கள் சிறு குழந்தைகளுக்கும் புரியும் விதமாக "ஆசை, தோசை, அப்பளம், வடை" என்றார்கள் என்று சொல்லும் விகடானந்தா, இதுவே தன் பக்தர்களுக்கு தான் சொல்லிகொடுக்கும் தாரக மந்திரம் என்பார். விகடானந்தா சொல்ல சொல்ல பக்த கோடிகளும் அவர் பின்னால் "ஆசை, தோசை, அப்பளம், வடை" என்ற தாரக மந்திரம் முழங்குவார்கள்.

தாரக மந்திரம் "ஆசை, தோசை, அப்பளம், வடை" என்பதால் இதை பார்க்கும் போது நமக்கு சிரிப்பாக இருக்கும். ஆனால் விகடானந்தா இந்த தாரக மந்திரத்தினை சமஸ்கிருதத்தினில் சொல்வதாக வைத்து கொள்ளவோம். "ஆசை, தோசை, அப்பளம், வடை" க்கு சமஸ்கிருதத்தில் மொழி பெயர்ப்பு எனக்கு தெரியாது. ஆனால் "லோபா, சகாரா, தயம்மா, பிரட்னிவிஷா" என்று மந்திரம் சொல்லி கொடுத்தால் யாருக்கு என்ன தெரியும்?

மற்றவர்களை பற்றி எனக்கு தெரியாது. ஆனால் இந்த மாதிரி கூட்டத்தில் கோவிந்தா போடும் ஆள் தான் நான். கடவுள், சாமியார் இந்த மாதிரி விசயங்களில் ஏன் வம்பு என்று நினைக்கும் சாதாரண மனிதன் நான்.

இலகுவாக நொறுங்கும் பொருளாக இருக்கும் வாழ்க்கையில் இவ்வளவு அழகிய என் தங்கங்களை பத்திரமாக கூட்டிச் செல்வதில் இருக்கும் பயம் என்று நினைக்கிறேன்.

August 31, 2008

புது தொடக்கம் (Clean Slate)

 
இது அனேகமாக எனது இருநூறாவது புது தொடக்கமாக இருக்க வேண்டும். இருந்தாலூம் தன் முயற்சியில் சற்றும் மனம் தளராத விக்கிரமாதித்தன், வேதாளைத்தினை முருங்கை மரத்தினில் இருந்து எடுத்து கொண்டு சற்று வேகமாகவே நடக்க ஆரம்பித்தான்.

புது தொடக்கங்களில் நேற்று என்பதற்கு பெரிய அர்த்தம் இல்லை. ஒரு பாடம் என்பதை தவிர. இன்று கையில் உள்ள பொருள்கள் மட்டுமே கணக்கு. இன்று என்று பார்க்கும் போது நான் சாப்பாடு பழக்கங்களை சற்று கட்டுக்குள் கொண்டு வர வேண்டும். சாப்பாடு விஷயத்தில் வாழைப் பழ தோட்டத்தில் புகுந்த யானை போல் இருக்கின்றேன். லீலா சமையல் பண்ணும் போது எல்லாம் சாப்பிடுவது வரம்பு மீறி விடுகிறது. பழைய படி சமையல்கார அம்மாவையே சமையல் செய்ய சொல்ல வேண்டும்.

செப்டம்பரை பிள்ளையார் சுழி போட்டு ஸ்டார்ஸ் கணக்கு தொடங்க வேண்டும். எத்தனை தடவை சாமி ஆடினாலும், ஏன் தான் எனக்கு புத்தி வர மாட்டேங்குதோ? பைத்தியம் ஏன் பிடிக்கின்றது? ம்ம்ம்ம் விக்கிரமாதித்தன் போலே மீண்டும் தொடர வேண்டியது தான்.


நாளை ஒரு புதிய நாள் .

ஓவர் சாப்பாடு

 
இன்று காலையிலே கொஞ்சம் ஓவர் தான் சாப்பாடு. 8 இட்லி, 2 பிளேட் மட்டன் பிரியாணி. அதுவே கொஞ்சம் மயக்கம் தான். சாப்பிட்டு விட்டு பேசாமல் 2 மணி நேரம் படுத்து விட்டேன். மத்தியானம் எழுந்தவுடன் இன்னும் கொஞ்சம் பிரியாணி, சிக்கன் . இப்ப கண்ணு எல்லாம் ஒரே எரிச்சலா இருக்கு.

இப்படி கண்ணு மண்ணு தெரியாம சாப்பிட்டா, என்ன தான் ஆகுமோ?

இப்படி சாப்பிட்டு விட்டு எடுத்த போட்டோ தான் இது :

August 30, 2008

Trial and Error --- Why this blog?

Old Photos helps us recall a moment from the past.
This blog is like a photograph of my present thinking process.

Why do I write anyway?
Am I afraid that my mind would die someday?
And I want to keep a copy of my mind's construction?

Or maybe getting my thinking into written sentences brings clarity to my mind.